Aan het eind van de zomer gaat Elsewientje altijd de berg over. Zo noemt ze de heuvel achter het huis. Aan de andere kant van de heuvel is een groot veld met allemaal heideplantjes. Aan het einde van de grote vakantie kleurt de heide altijd heel paars. Het is net een schilderij dat bij papa in zijn werkkamer hangt. Alle heide plantjes staan op dit moment in bloei. ‘Ohoooo, wat ruiken jullie lekker,’ zegt Elsewientje als ze door de heide loopt. Een keer per jaar mag ze samen met haar vriendje Binky door de heide lopen. Altijd als het bloeit. Op andere keertjes zou ze de mooie heide misschien stuk maken en dan gaat het niet meer paars worden. Dan gaat het niet meer zo mooi bloeien.
Nu loopt ze met Binky aan haar hand de heide op. Haar poezenoortjes draaien alle kanten op. Elsewientje weet het nog van de vorige keer… als de heide bloeit dan hoor je heel mooi gezang. Dat kun je alleen horen als je zulke poezenoortjes als Elsewientje heeft. Ook nu hoort ze dat gezang. Alle bloemetjes zingen dan in koor. Vooral als de zon schijnt, dan zingen ze om het hardst.
….Op de grote stille heide…..
Binky en Elsewientje willen dan graag meeneurien. Dat is zingen zonder worden. Ze kijken elkaar aan en beginnen tegelijkertijd te neurien. Dat kan Elsewientje wel. Fluiten lukt nog niet, dat kan Binky als de beste maar Elsewientje nog niet. Neurien lukt heel aardig en ze zingen met de heide mee.
….Op de grote stille heide…..
Ze krijgen het warm op de heide. Dat komt misschien van al dat gezang. ‘Al dat paarse gezang,’ zegt Binky. ‘Dat is een warme kleur en daar krijg je het ook warm van’. Binky weet veel… paars gezang. ‘Kunnen we nu ook al in kleuren zingen?’ vraagt Elsewientje.
‘Dat hoor je toch, Alle bloemetjes zingen in het paars. Onthoud dat maar.’
En als Elsewientje thuis is en ze is aan het neurien dan vraagt haar mama wel eens wat ze zingt. Elewientje zegt dan dat ze paars zingt, en dan moeten ze allebei lachen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten