49. Peperbrokken

Het is al bijna vijf december, pakjesavond. Elsewientje mag altijd de week ervoor haar schoen zetten. Omdat het grote huis geen kachel meer heeft zet ze haar schoen buiten bij de tuinhaard. Iedere avond, voordat Elsewientje naar bed gaar mag ze even op haar blote voetjes de tuin in om onder het afdak haar schoentjes te zetten. Dat gebeurde vorige week ook en toe zij die ochtend vroeg ging kijken of er wat in haar schoentjes zat, schrok ze heel erg. Geen cadeautje of pepernoten. Geen marsepijn of speculaaspop. Zelfs geen kruimeltje zat in haar schoen. Minette de poes lag languit tussen haar schoentjes. En Elsewientje hoorde het al zodra ze naar buiten kwam.

Ohooo, ohoooo...

Wat is er vroeg Elsewientje want met haar draaiende poezenoortjes kon ze Minette de huispoes goed verstaan. 

Ohooo, ik ben zo misselijk, zo naar en vervelend in mijn buikje. Het voelt wel of ik een steen gegeten heb. Het waren alleen maar bruine brokken.'

'Wat? Roept Elsewientje, heb jij vannacht alle pepernoten opgegeten? Dat mag niet hoor. Ik eet toch ook niet jouw kattenbrokken op?

Ohoooo, nee, maar dat helpt nu niet meer. Als je nu kattenbrokken zegt word ik daar alleen maar misselijker van. Ohoooo.

En toen gaf Elsewientje een goede raad. 'Zeg Minette, jij moet wat gras gaan eten. Als  een poes dat doet, dan gaat de misselijkheid zo weg. Dat had Elsewientje al eens van haar papa gehoord en dat werkte bij poezen altijd.

Minette vond een heel goed idee en hapte wat gras uit de tuin.

Sindsdien hield de pijn in het buikje van Minette op en vindt Elsewientje vanaf die dag heel veel lekkers en cadeautjes in haar schoentjes. Minette eet er nooit meer van. Die had wel genoeg gehad.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten