37. Ratelaar

 Thuis lag iedereen nog te slapen. Alleen papa was op. Hij maakte het ontbijt voor ons allemaal. Maar buiten, buiten was iedereen al wakker. Alle dieren en alle planten waren ook bezig aan hun ontbijt en sommige dieren waren zo vroeg opgestaan dat ze nu al aan het werk waren. De werkmieren en de werkbijen, de werkpaarden en de melkkoeien. Iedereen was in de weer. Elsewientje hoorde hen onder het werk praten met haar poezenoortjes. Daardoor was het buiten een herrie van jewelste. Binnen in huis was het heel stil en alle geluid kwam van buiten. Papa hoorde niets, die had geen poezenoortjes. Totdat iedereen beneden was, mocht Elsewientje nog wel even naar buiten. Zij huppelde de tuin in en ging op het eerste het beste vreemde geluid af. Was iemand nu aan het trommelen of houthakken? Of misschien wel aan het knutselen? Ze hoorde hard geratel alsof er veel spijkers in een plank geslagen werden. Rondkijkend zag ze niets wat haar aandacht trok. Totdat Elsewientje omhoog keek. Hoog in de boom zat een vogel met een rode pluim op z'n kop. Als Elsewientje goed keek dan zag ze zijn kopje heel snel, echt heel snel, heen en weer bewegen. Zijn snavel ratelde in de boom en de splinters vlogen alle kanten op. 'Hè, jij daar Ratelaar, maak je de boom niet stuk?' riep Elsewientje. ‘Je doet de boom pijn hoor!' Dat had ze gehoord toen de bomen van de winter met haar praatte. 'Houd eens op joh. Wie ben jij toch.'

'Ach... ken je mij niet meer van drie jaar geleden... Ik heet geen Ratelaar, ik ben Pech Specht. Ik was hier al eerder en maakte toen ook al een nest in een boom. Maar dit wordt een ander nest, een luxe nest. Ik weet zeker dat heel veel vrouwtjes in dit nestje willen broeden.'

'Oh, ' zei Elsewientje, 'is dat voor een nest. Dan stoor ik je niet langer. Ga maar lekker door met werken.' Ze had het nog niet gezegd of Pech Specht ratelde er weer op los. Hij deed dat zo wild, dat hij pardoes uit de boom viel en languit op het gras lag met zijn oogjes dicht. Elsewientje raapte hem op, aaide hem over z’n bolletje en nam hem mee naar huis. Pech Specht had last van zijn nek en wilde graag even uitrusten zei haar papa. Elsewientje legde hem in een kartonnen doos met een warm zacht dekentje er in. Toen riep papa haar voor het ontbijt waar iedereen al aan tafel zat. Ze vertelde het spannende verhaal van Pech Specht en zijn ongelukje, over z’n nekje en over languit in het gras. Misschien had ie wel hoofdpijn… Zodra ze klaar was met eten rende ze naar de kartonnen doos. Pech Specht was al nergens meer te vinden. Niet in huis, niet in de keuken, zelfs niet in de brievenbus. Plots hoorde Elsewientje weer geratel. Gelukkig... Pech Specht was alweer opgeknapt en zelf naar buiten gegaan. Hij was hard aan het werk. 'Als het klaar is kom ik wel kijken naar de kleine Ratelaartjes hoor.' Riep Elsewientje hem nog lachend na, maar dat hoorde Pech Specht niet meer. Hij dacht alleen maar aan de boom, z’n nest en mevrouw Specht.