08. Torry Sorry

Het was prachtig weer. Het zonnetje scheen en de blaadjes aan de bomen juichten van pret. Elsewientje kon niet wachten om buiten te spelen. Direct na het middageten, rende ze al naar buiten. De zon schitterde zo mooi in de vijver achter het grote huis. Ze liep er naar toe want met haar poezen-oortjes hoorde ze een gekras dat ze nog niet kende. Haar oortjes draaide alle kanten op. Er was weer veel te horen. Gesprekjes tussen bloemen en planten. Gekreun van de bomen. De dieren die allemaal lachten in de zon. Maar dat gekras, dat ze nog niet kende, wat zou dat toch zijn? Ze liep naar de vijver. Het leek een spiegel waarin de blauwe lucht zich liet zien. Het gekras werd luider en luider en toen zag Elsewientje het. Heel veel zwarte puntjes bewogen op het water. 'Hallo,' riep ze, 'wat krassen jullie?

Een van de zwarte puntjes kwam naar haar toe gezwommen. Nu zag ze het pas goed. Het was een torretje. 'Dag tor, hoe heet je?' 'Ik heet Torry van voren en Sorry van achteren.'

'Torry Sorry? Wat een leuke naam. Waarom heet je zo? Sorry is toch een gek woord. Dat zeg je als je iets fout hebt gedaan!' 

Torry draaide een slag in de rondte en zei stotterend: 'Ik ben een schrijvertje. Ik ben verliefd op water en schrijf haar de hele dag. Maar ik maak ook wel eens foutjes bij het schrijven. Ik moet nog veel leren. Daarom heet ik ook Sorry.'

Elsewientje sprong op, waardoor Torry schrok en heel snel weg zwom. 'Ho, ho,' zei Elsewientje, 'niet zo bang zijn. Je schrijft aan het water, je vriendinnetje? Hoe kan dat dan? 

Torry kwam voorzichtig weer op haar toe en zei: 'Daar heb ik hele speciale pootjes voor. Zij schrijven op het water. Ik schrijf brieven. Flo, mijn moeder, schrijft een dagboek op het water...'

Wat vreemd je kunt toch niet schrijven op water. Ik schrijf wel eens mèt water maar dat droogt heel snel op. In het water kun je toch niet schrijven.

En toen legde Torry Sorry uit, wat hij schrijft op het water en dat dit ook voor het water is. 'Als het water zo stil is als vandaag zegt ze: "Kom maar liefje, schrijf maar". Ik schrijf dan mijn briefje aan het water. Zij onthoudt het wel, al is het niet zichtbaar. En met een beetje hulp van de wind wiegt ze mij dan op en neer. Dat is dan een teken dat ze mijn vriendinnetje is.'

'Wat!!! kan het water echt onthouden wat je schrijft?' Dat kan bijna niet, hoe kan water nu onthouden?

En toen deed Torry een bekentenis die nog heel lang in Elsewientjes hoofd zou weerklinken: 'Het gaat er niet om waarop je schrijft, maar dat je schrijft. Bijvoorbeeld zoals ik aan mijn vriendinnetje of jij aan je vriendje. Ook al is de brief niet zichtbaar, het wordt wel gezien.'

Toen Elsewientje, een tijdje later, naar huis liep moest ze wel overdenken wat Torry Sorry bedoelde: "Niet zichtbaar schrijven, dat wel wordt gezien..."

Ineens begreep ze het, want zelf schreef ze wel eens in de lucht.