10. Zonnewekker

Het is lente. Dan ruikt het buiten ook heel lekker. Alle planten gaan weer groeien. Ook de sneeuwklokjes staan te bloeien in de tuin van Elsewientje. Zodra ze de trap afloopt naar de tuin, hoort ze met haar poezenoortjes gekir en gebabbel. Ze kijkt alle kanten op maar kan niet zo gauw ontdekken waar het vandaan komt. Plotseling ziet ze uit haar ooghoek de sneeuwklokjes bewegen. 
Ze schateren het uit. Elsewientje loopt naar ze toe en vraagt wat staan jullie te lachen? En ja hoor, ineens begint zo’n sneeuwklokje te praten. Die gekkert naast mij verteld ons een hele vreemde mop. Ze vertelt ons: dat als de zon haar aanraakt ze daardoor zo’n witte kraag heeft. Dat kan toch helemaal niet!

Elsewientje knikt en praat gewoon met de sneeuwklokjes alsof ze dat al jaren doet. Ja hoor, dat kan, zegt ze. De zonnenstralen schenken de witste kleur. Als jij je kraag wijd open zet wordt die ook door de zonnestralen ‘stralend wit’.

Het sneeuwklokje knikt begrijpend. Ze grinnikt tegen de anderen en ze vindt het vreemd dat een mensenkind met poezenoortjes hen kan verstaan.

Elsewientje lacht ook. Ze begrijpt het, en wijst op haar bijzondere oortjes. Ik kan alles en iedereen verstaan. Ook de bomen en de dieren. Zelf het gras en de zaden in pompoenen. Dat is zo fijn want dan kan ik met hen praten. Vertel jullie eens, hoe komt het dat jullie de eersten zijn in de bloemenwereld die bloeien. Dan strekt een dikke sneeuwklok haar steel en zegt: dat komt door de sneeuw. De sneeuw is een warme deken die ons toedekt. Waar we lekker warm onder slapen. Maar zodra het zonnetje warmer wordt dan de sneeuwdeken, is dat voor ons het teken om op te staan. Dan poetsen we onze bloemblaadjes op en laten ons van de beste kant zien. Soms ligt er zelfs nog sneeuw, maar de zon is altijd onze wekker. Elsewientje vindt dat heel wijze woorden. ‘De zon is de wekker’.  Met die gedachte gaat ze weer verder spelen. Ze groet alle sneeuwklokjes en huppelt verder in het rond... er is weer zoveel te zien en te horen vandaag...